گریه قلم :)

پرسید چشم‌هایت را برای مدت طولانی بستی، به چه چیز فکر میکردی؟ در گفتن یا نگفتنش دو دل بودم؛ چون نمیدانستم اصلا حرف من را درک خواهد کرد یا نه! آیا تصویری که من با چشم بسته به آن خیره شده بودم او را هم به وجد خواهد آورد؟ گمان نکنم.

مثلا اگر بگویم به یک اتاق چهل متری با دیوارهای کرم رنگ و بژ فکر میکردم و یک پنجره بلند دو متر در یک متر با پرده‌های حریر یا کتان سفید رنگ که روبروی درب ورودی است و نور اصلی اتاق را تامین میکند هیجان انگیز خواهد بود؟! برای او جذاب خواهد بود اگر توصیف کنم که سمت راست یک کتابخانه چوبی تیره رنگ سرتاسری وجود دارد که از کف تا سقف پر شده از کتاب‏های مختلف؟ برای من حتی جذاب تر هم خواهد شد اگر زیر پنجره کمدی هم جنس و هم رنگ کتابخانه باشد که انتهایش به دیوارهای دو طرف اتاق میرسد و بالای همین کمد هم کنار پنجره، یک قفسه کتابخانه کوچکتر قرار دارد. به من اگر باشد به دیوار سمت چپ یک تابلوی مستطیلی نقاشی مینیاتوری آویزان میکنم از یک بوته گل رز با گل‌هایی سفید و صورتی که یک شاخه آن بوته هم میزبان پرستوهای مهاجر شده، پس زمینه این منظره هم یک صفحه کرمی‌و قاب تابلو هم شکلاتی رنگ است.

اما حیف نیست این فضا باشد و جای یک فرش دستبافت ایرانی، با طرح‌های ظریف فیروزه‌‌‌ای و کرمی‌خالی باشد؟ روی ابریشم این فرش هم یک میز مطالعه چوبی دقیقا روبروی پنجری جای میگرید. روی میز اما دنیای دیگری‏ست برای خودش!

چراغ مطالعه روی میز با نور نارنجی، ترکیب رنگ بندی اتاق را تکمیل کرده. کنارش هم قلمدان چوبی با قلم‌های پر. مرکب و جوهر هم نباشد جای تعجب است. جعبه چوبی حاوی مهر و موم هم گوشه دیگر میز است. وسط این قاب هم یک کتاب شعر با جلد چرمی‌که روبروی صندلی نشسته و به انتظار من است خودنمایی میکند:)

آیا این صحنه با همین حجم هیجانی که من دارم برای او هم هیجان انگیز خواهد بود؟؟؟؟

#گریه_قلم

(در نوشتن عنوان برای این متن کلمات کم می‌آورند...)

چهارشنبه ظهر رفتیم اصفهان و ظهر امروز برگشتیم. مامانم موند پیش مادربزرگم تا قبل از عید یکم خونه اش رو مرتب کنه و آخر هفته دیگه برمیگرده.

الان خیلی اتفاقی یه دفتر قدیمی‌که به عنوان چک نویس ازش استفاده میکنم رو درآوردم و خط خطی‌های زمانی که سعی میکردم طبع شاعرانه داشته باشم رو دیدم. دو_سه سال پیش خیلی دوست داشتم که شعر بگم الان اما خوندن شعر رو ترجیح میدم به نوشتنش.

دلم واسه نوشتن تنگ شده بود. امیدوارم این یه هفته وقت کنم چیزی بنویسم :))))

یه نوشته قدیمی‌پیدا کردم. مال 16 آبان 1401:

« در این دنیای بزرگ که قفسی بدون میله را مانند است، روح انسان همواره در تشویش و نگرانی بوده که کیست؟ چیست؟ از کجا آمده؟ و هرچه یک روح کاملتر و بلندتر میشود این اضطراب‌ها نیز افزایش میابد. چرا که این روح درمیباد که بخشی از هستی خویش را در مبدا خویشتن جا گذاشته.

اصل وجود ما را روح است که با سرعتی شگفت در پی تکامل میدود و این روح خوب می‌داند که آمده ام تا کامل شوم. اما مصیبت این است که هرچه بیشتر بدانی و هرچه بزرگتر باشی بار غم و اندوه افزون تری را متحمل هستی. چرا همواره عمق و تعالی روح با اندوه و حمق و پستی و ابتذال با شادی توام است؟! با مفهوم ترین آثار هنری، زیباترین موسیقی‌ها و ... غمی‌نهان را آشکارا در دل خود دارند و برعکس اینها‌ها هر هنری را مبتذل و موسیقی را سبک بیابی شادی آور است. مگر نه اینکه اندوه، تجلی روح است که چون برتر و آگاه تر است تنگی جهان را بیشتر احساس کرده؟ پس چرا مستی و بیخودی و ابتذال را دوست می‌دارد؟ شاید چون این مستی و ابتذال روح را ز خود بی خود کرده و مدتی آن اصل گمگشته که او را در اضطراب نهاده، فراموش میکند.

اما سوال اینجاست که آن اصل چیست؟ کجاست؟ چگونه میتوان به آن رسید؟ آن چیست که اینگونه روح را دچار نگرانی و او را مضطرب ساخته؟ و چرا روح‌های بلندی که آن اصل را درک کرده اند، اندوه، سکوت، پاییز و غروب را دوست می‌دارند؟؟؟ شاید چون در این لحظه‌هاست که خود را به مرز پایان این عالم، این جهان و این بودن نزدیک تر میبینند.

به گمانم آنها، همان روح‌های بلند، دریافته اند که آن اصل وجودی که روح مادام در پی اش بوده و به سبب آن مضطرب با پایان آغاز میبابد و آرامشش در گرو این پایان و آن آغاز است؛ و آن بخش هستی روح که در مبدا جا مانده با بازگشت به همان مبدا است که به روح باز میگردد. فکر میکنم صائب هم جزو آن روح‌های بلند است:

بیداری حیات شود منتهی به مرگ آرامش است عاقبت اضطراب‌ها....»

واسه یه بچه 17 ساله زیادی سنگینه :))))

#گریه_قلم

بیا تا گلبرگ‌های یک گل باشیم. رز باشد یا نرگس و مریم فرقی ندارد؛ اصلا بیا گلی جدید باشیم. گلی که کسی نامی‌برایش نگذاشته. دوست داری نامش چه باشد؟ دوست داری چه رنگی باشد؟ سفید، به رنگ کریستال‌های برف یا آبی دریا را برداریم؟ شاید پرتو طلایی خورشید یا سرخی سیب هم فریبنده باشد برای یک گل! اصلا بیا همرنگ نباشیم؛ چه کسی گفته که گل حتما باید یک دست و یک رنگ باشد. هر رنگی را که میخواهی بردار. بیا دست به دست هم که دادیم تفاوت‌هایمان مهم نباشد. بیا فقط به فکر خلق یک جهان زیبا، به زیبایی یک گل باشیم...

بیا چون من به تنهایی نمیتوانم یک گل باشم، همانطور که تو دست تنها یک گلستان نمیشوی...:) جانان من با یک گل بهار نمیشود، با یک گلبرگ هم هیچ گلی گل نمیشود!

سرم که زمانی جایگاه عقل بود حالا به شعله کشیده شده از ریسمانی که به قلبم وصل است، از شعله من دور شو پروانه مجنون.بیهوده گرد من می‌گردی، به دنبال چه هستی؟ از من هیچ چیز جز تباهی و نابودی نصیبت نخواهد شد. در تمام دوران تو مگر جز سوختن بال و پر از عشق چه دیدی؟گفتی که همراه من میسوزی! گفتی که دلت خیلی پیش تر از بال و پرت برای من سوخته اما دلسوزیت‌‌‌ای کاش که اینگونه نمیشد! در کنار من سوختی و خاکستر شدی و اشک‌های من مثل گلاب بر تنم جای شدند، پروانه من له کرد غمت شاخه گلی را که نچیدی...

(نظرتون درباره این متن برای من خیلی مهمه چون یه چالش بود برام که دوتا بیتی که با رنگ متفاوت مشخص شدن رو توی یه متن به کار ببرم. دوست دارم بدونم جالب شده یا نه...)

سرم که زمانی جایگاه عقل بود حالا به شعله کشیده شده از ریسمانی که به قلبم وصل است، از شعله من دور شو پروانه مجنون.بیهوده گرد من می‌گردی، به دنبال چه هستی؟ از من هیچ چیز جز تباهی و نابودی نصیبت نخواهد شد. در تمام دوران تو مگر جز سوختن بال و پر از عشق چه دیدی؟گفتی که همراه من میسوزی! گفتی که دلت خیلی پیش تر از بال و پرت برای من سوخته اما دلسوزیت‌‌‌ای کاش که اینگونه نمیشد! در کنار من سوختی و خاکستر شدی و اشک‌های من مثل گلاب بر تنم جای شدند. پروانه من له کرد غمت شاخه گلی را که نچیدی...

(نظرتون درباره این متن برای من خیلی مهمه چون یه چالش بود برام که دوتا بیتی که با رنگ متفاوت مشخص شدن رو توی یه متن به کار ببرم. دوست دارم بدونم جالب شده یا نه...)

عطر افشانی یاس‌های بهاری و شرشر جویبار روان جلا داده این دیوارهای سنگی و کاهگلی را. حصاری سبز رنگ قاب کرده است دو طرف این جوی را. این جویبار سال‌هاست که می‌پیماید مسیر چشمه را تا تاکستان. چشم بسته هم راه خود را پیدا میکند. در جوانی‌هایش خرده خصومت‌هایی داشت تا سنگ ریز‌های درونش. گوشه‌های تیز داشتند، روحش را خراش میدادند. اما بعد از این سال‌ها با نوازشش صیقل شان داده و دیگر از گوشه‌های تیز خبری نیست. این سنگ‌ها مدت‌هاست که مسیرش را فرش کرده اند.

از تمام این مسیر، یک چیز را، بیشتر از همه دوست میدارد؛ درب چوبی و قدیمی‌باغ میرزا. از وقتی به یاد دارد این باغ همین درب را داشته. هیچوقت عوضش نکردند. درب، دو لنگه چوبی نه خیلی بزرگ و نه خیلی کوچک دارد. سر در باغ میرزا بر عکس قلعه خوان کوتاه است. موقع ورود شاه و وزیر هم که باشی مجبور سر خم کنی. موقع ورود تنها چیزی که پیداست خاک نمناک زمین است؛ اما به محض آنکه کمر راست کنی هیچ چیز نمیبینی جز بهشت برین. باغ میرزا انتها ندارد. چند باری از آن گذشته است. تا چشم کار میکند درخت است و درخت است و درخت. البته باغ میرزا تنها باغ این کوچه نیست. تاکستان کدخدا هم در سویی دیگر خودنمایی میکند. چند قدم آنطرف تر هم باغ انار برادر میرزا.

همیشه برایش عجیب بود که چرا میرزا و برادرش و کدخدا اینقدر دیوارهای کوتاه برای باغشان ساخته اند؟! بعدها معلوم شد این فقط سوال جوی نبوده. یک روز پسرکی هم همین سوال را از میرزا پرسید:

- میرزا! چرا دیوارهای باغ انقدر کوتاهن؟

جواب میرزا صد هزار مرتبه از شکوفه‌های باغش در بهار و جلال میوه‌ها در تابستان و برگ ریزان خزان و قندیل‌های زمستان زیباتر و دلنشین تر بود.

- دیوارهای باغ کوتاهن تا وروجک‌هایی مثل تو موقع چیدن سیب و گلابی پای تان پیچ نخوره...

#گریه_قلم

یا ، یا ، ، یا ، ^{، _،}

، ،

،
																				
،
																				
،
																				
،
																					،
																						،
																							

																							

																						
																					
																				

																			

ساعت‌هاست که نشسته ام پای بساط تحریر و کام گرفتم از دودواژه‌ها اما افاقه نکرد که نکرد. هر واژه پشت واژه، صف به صف، در پس دیوار ذهن، قد علم کرده اند و مادام تق تق در میزنند تا شاید این مغز پر مشغله روزنه‌‌‌ای برای فرارشان باز کند اما دریغ. سراچه مغز آنچان آماجگه سنگ‌های گندیده فلاخن روزگار شده که صدای عجزو لابه این دل لامصب را برای نگارش نمیشنود...

#گریه_قلم

خدایی از توان یه بچه خارجه که خودش به اندازه کافی استرس و دلمشغولی داشته باشه، مامانشم برگرده بگه تو کجا درس میخونی؟ تو از صبح داری ول میچرخی تو خونه...